ANDERE PLEK, ZELFDE ONDERWERPEN (Chris, English version printed below)

'Dankjewel dat jullie vijf dagen van je leven met mij hebt willen delen’, zei mijn Canadese tante vorig jaar vlak voor haar vertrek, nadat ze bij ons in Amsterdam had gelogeerd. Ik vond dat toen een prachtige manier om uit te drukken hoe je genoten hebt van een inkijkje in andermans leven. Afgelopen weken stonden we op de oprit van een Australisch gezin dat we drie jaar geleden in Byron Bay hebben ontmoet, werden een middag en avond uitgenodigd bij vrienden die bijna 20 jaar geleden naar Australië emigreerden, logeerden bij een oom en tante van Paulien, en bij hun kinderen en kleinkinderen. Gaaf is het om als onderdeel van onze wereldreis het leven van deze Australische gezinnen van zo dichtbij mee te maken. Als icing op de cake mochten de kinderen een dagje meelopen op een Australische school.

Australië is toch wel echt een te gek land. Paulien schreef eerder al dat ons verblijf voor haar een beetje voelt als thuis komen. In 2000 en 2001 woonde, reisde en werkte ze in Australië. Ik was zelf in 2000 in Sydney voor de Olympische Spelen als verslaggever voor de drie hippische disciplines. En eind 2015 reisden we er een maand rond als gezin. Voor onze drie kinderen stond het in de top-3 van bestemmingen tijdens onze wereldreis. 
 

Vince is gek op de wilde dieren: de slangen, spinnen, kaketoes, kangoeroes, koala’s, opossums, wombats, dolfijnen, haaien en alles wat verder kruipt, zwemt en krijst en in Europa niet of nauwelijks voorkomt. Waar wij in het donker angstvallig een lampje meenemen omdat we bang zijn dat we op een slang of spin trappen, hoopt Vince dagelijks op een ontmoeting met één of meer van deze griezels. Faya vindt het heerlijk als alles gewoon goed geregeld is. En in Australië is dat het geval. Het is een land dat vrijwel altijd in de top-10 staat van landen met de gelukkigste bevolking. Net als Nederland trouwens. Het is een westers democratisch land, er is weinig armoede, er is veel eten dat we thuis ook hebben, en de supermarkten voorzien in alle noodzakelijke behoeften. Voor Loïs zijn de bezoeken aan bekenden en de daarmee samenhangende vertrouwdheid één van de redenen waarom ze zich in Australië prettig voelt. De bezoeken aan familie en andere bekenden vormen weliswaar geen substituut voor het gemis van haar vriendinnen, maar ze vindt het heerlijk om even niet op haar medegezinsleden aangewezen te zijn en toch met mensen die ze kent.

Veel kids spelen rugby, iedereen zwemt in Australië, en de meiden in het gezin in Kingscliff surfen én zwemmen. Op vrijdagmiddag zagen we zo’n 100 kinderen met hun surfboard trainen als reddingswerker. Van jongs af aan leren kids de gevaren van de zee kennen en hoe daarmee om te gaan. Naar ons gevoel veel te ver zagen wij ze zo snel mogelijk tegen de golven in peddelen om vervolgens hun weg terug te vinden richting strand. Haaien? Ja zeker, maar de kans dat ze aanvallen is heel klein ... Overdag was er een zwemcarnival, een soort zwemtoernooi. De zondag dat we Kingscliff verlieten was er ‘life saving carnival’ op het strand. Voor mij voelt het als een hockey- of voetbaltoernooi van onze eigen kinderen. Dat gevoel hadden we een week later weer toen we om 8.00 uur ’s ochtends op het rugbyveld aankwamen en de seizoensopening meemaakten van de 10-jarige dochter van een kennis van Paulien. Ouders die de kids begeleidden, borden met teksten als: ‘This is a game for children, they do it for fun, this is not the Worldcup’.

Het is allemaal zo herkenbaar. Onze kinderen hockeyen, paardrijden en voetballen. In Australië zijn het andere sporten, maar dezelfde thema’s. Ook gesprekken door en met mensen en families die we gedurende onze hele reis de afgelopen zes maanden zijn tegengekomen, gaan over de onderwerpen die we thuis gewend zijn: kinderen, school, werk, inkomen, druk schema, politiek, eten, duurzaamheid, familie, het verleden, de toekomst en al die andere grote en kleine zaken die mensen bezighouden. Het is misschien heel voordehand liggend, maar de conclusie is toch wel dat mensen, waar ook ter wereld, onafhankelijk van plaats, land of afkomst, zich druk maken over dezelfde onderwerpen. Uiteraard met hier en daar wat andere accenten, afhankelijk van schaarste aan schoonwater en voedsel, of overschot aan geld. 

Ook onze kinderen mochten zich deze week even druk maken over zoiets ‘gewoons’ als school. Na zes maanden home schooling hadden we verwacht dat ze zouden staan te springen om naar een ‘gewone’ school te gaan. Niets was minder waar, ze vonden het van tevoren doodeng. Faya wilde per se een schooluniform aan want ze wilde niet opvallen. Loïs wilde helemaal niet gaan, en Vince kreeg er een heel klein beetje zin in toen hij de Powerpoint over Nederland drie keer in het Engels geoefend had. Met knikkende knieën (wij ook), brachten we ze weg: een uur rijden vanaf het adres waar we logeerden.  

Uiteindelijk hadden ze een fantastische dag op Lake Bolac College, de dorpsschool van een klein boerendorp op een paar uur rijden van Melbourne. Ze hadden les in Engels, wiskunde en koken en deden een presentatie over Nederland voor 75 Australische kinderen. Ze hadden nieuwe vrienden gemaakt en vroegen of ze de volgende dag weer naar school mochten. Supertrots zijn we op ons drietal!

OTHER PLACE, SAME TOPICS
‘Thank you for sharing five days of your life with me’, my Canadian aunt said just before her departure last year after staying with us in Amsterdam. I thought that was a wonderful way to express how you enjoyed a glimpse into someone else's life. Last week we were on the driveway of an Australian family we met in Byron Bay three years ago. We were invited to friends who emigrated to Australia almost 20 years ago. And we stayed with an uncle and aunt of Paulien, and with their children and grandchildren. It is cool to experience the lives of these Australian families so close as part of our world trip. As icing on the cake, the children were allowed to spend a day at an Australian school.

Australia is really a great country. Paulien wrote earlier that our stay feels a bit like coming home for her. In 2000 and 2001 she lived, traveled and worked in Australia. I was in Sydney in 2000 for the Olympic Games as a reporter for the three equestrian disciplines. And at the end of 2015 we traveled around for a month as a family. For our three children it was in the top 3 destinations during our world trip.

Vince loves the wild animals: the snakes, spiders, cockatoos, kangaroos, koalas, possums, wombats, dolphins, sharks and everything else that crawls, swims and screams and hardly exists in Europe. Where we anxiously take a light in the dark because we are afraid that we are stepping on a snake or spider, Vince every day hopes to meet with one or more of these creeps. Faya loves it when everything is well organized. And in Australia that is the case. It is a country that is almost always in the top 10 of countries with the happiest population. Just like the Netherlands, by the way. It is a democratic country, there is little poverty, there is a lot of food that we also have at home, and the supermarkets meet all the necessary needs. For Loïs, visits to acquaintances and family are one of the reasons why she feels comfortable in Australia. These visits do not substitute for the lack of her friends, but she loves to be with other people she knows, not only her direct family-members.

Many kids play rugby, everyone swims in Australia, and the girls in the family in Kingscliff surf and swim. On Friday afternoon we saw about 100 children training with their surfboards as rescue workers. From a young age, kids learn about the dangers of the sea and how to deal with them. In our opinion far too far we saw them paddling against huge waves as quickly as possible and then finding their way back to the beach. Sharks? Yes, of course, but the chance they attack is very small ... During the day there was a swimming carnival, some kind of swimming tournament. The Sunday that we left Kingscliff there was 'life saving carnival' on the beach. For me it feels like a hockey or football tournament for our own children. That feeling we had a week later again when we arrived at the rugby field at 8.00 am and witnessed the season opening of the 10-year-old daughter of a Paulien acquaintance. Parents who accompanied the kids, signs with texts like: 'This is a game for children, they do it for fun, this is not the Worldcup'.

It is all so recognizable. Our children play hockey, soccer and do horse back riding. In Australia, they are different sports, but the same themes. Also conversations by and with people and families that we have encountered during our entire trip over the past six months are about the subjects we are used to at home: children, school, work, income, busy schedules, politics, food, sustainability, family, the past, the future and all those other big and small things that occupy people. It may be very obvious, but the conclusion is that people, wherever in the world, regardless of place, country or origin, are concerned about the same subjects. Of course with here and there some other accents, depending on scarcity of clean water and food, or surplus of money.

Our children were also allowed to worry about something as 'ordinary' as school this week. After six months of home schooling, we expected them to be delighted to go to a 'regular' school. Nothing was further from the truth, they thought it was scary in advance. Faya necessarily wanted a school uniform because she did not want to stand out. Loïs did not want to go at all, and Vince got a little bit of enthusiasm when he practiced the Powerpoint over the Netherlands three times in English. Week in the knees (we too), we brought them away: one hour away from the address where we were staying.

In the end they had a fantastic time at Lake Bolac College, the village school of a small farming village a few hours from Melbourne. They had lessons in English, mathematics and cooking and gave a presentation about the Netherlands for 75 Australian children. They had made new friends and asked if they could go back to school the next day. We are super proud of our threesome!