TERUG IN UTOPIA (Chris, English version below)

Hoe was het? Hoe hebben jullie het gehad? Dat zijn de twee meest aan ons gestelde vragen in de afgelopen drie weken. Simpele, goed bedoelde vragen, waar we vaak ook een simpel antwoord op geven. Goed! Fantastisch! En dat was het ook. Maar het was veel meer. Het was interessant, veel, indrukwekkend, mooi, ontroerend, pijnlijk, complex, gezellig, verdrietig, lang, te kort, en nog veel meer. Het was eigenlijk ons normale leven, maar dan ergens anders. En zonder de afleiding van school, werk, sport en andere afspraken. Precies een jaar geleden vertrokken we, en nu zijn we thuis. Tijd dus voor mijn laatste reisblog.

De vervolgvraag die we vaak horen is: hoe bevalt het om weer thuis te zijn? Nou, goed eigenlijk. Het is heerlijk om weer in ons eigen huis te wonen, in ons eigen bed te slapen, een kast te hebben in plaats van een tas. Koken in onze eigen keuken, de Landmarkt voor lekker eten, de Albert Heijn bezorgservice voor de rest. Amsterdam is een fantastische plek om te wonen en het is geweldig om al die eigen vertrouwde mensen weer om ons heen te hebben. Als we iets gezien en geleerd hebben in het afgelopen jaar, dan is het wel dat we tot het hele kleine stukje van de wereldbevolking behoren, dat ongelooflijk geluk heeft gehad met zijn geboorteplek.

Ondanks de terugkeer in Utopia zitten we nog een beetje na te gloeien. Het voelt weliswaar goed om terug te zijn, maar onze hersenen zijn het afgelopen jaar nog aan het verwerken. Als iemand vraagt wat ik de leukste plek vond, dan heb ik daar geen antwoord op. Het gaafste van de reis was niet een plek of een gebeurtenis. Het was het proces dat we met z’n vijven hebben doorgemaakt. Wat was het een uitdaging, de verschillen in karakters, leeftijden, interesses en waardering voor de reis. Wat een overwinningen hebben we gevierd, wat een dieptepunten overleefd, wat een mooie gesprekken gevoerd en gezamenlijke herinneringen gemaakt.

En voor ons gevoel is dat nu voorbij. Niet omdat dat allemaal thuis niet kan, maar omdat het allemaal weer vrijblijvender wordt. We zien elkaar grote delen van de dag en week niet omdat we naar school zijn, naar ons werk, aan het sporten, of hebben afgesproken met vrienden of vriendinnen. Sommige dagen raken onze tijdschema’s elkaar wel, maar zien of spreken we elkaar nauwelijks. Onenigheden hoeven niet meer te worden uitgesproken, want de tijd doet zijn werk. En overwinningen worden ook vaak gevierd met anderen. Is dat erg, onwenselijk of niet normaal? Allemaal niet. Sterker nog, het is hoe het leven geleefd wordt. Waarschijnlijk heel gezond, goed om elkaar ruimte te geven, en je kinderen zelfstandig te laten worden. Maar juist het feit dat we het dat ene jaar anders konden doen, maakte onze reis zo bijzonder.

Wat me verder heeft geraakt is het streven van ieder mens, onafhankelijk van samenleving, cultuur, regime en religie, om binnen de kaders van ieders eigen omstandigheden, te werken, voldoende geld te verdienen voor eten en huisvesting, kinderen groot te brengen en naar school te laten gaan, omstandigheden te verbeteren en dromen na te jagen. Wij doen dat in Nederland, en al die andere mensen in al die andere landen, doen op hun manier exact hetzelfde. Sommigen, met name veel bewoners van Westerse landen, hebben het geluk dat de omstandigheden waarin zij die doelen proberen te bereiken fantastisch zijn, anderen hebben simpelweg de pech dat op hun plekje van de aardbol de boel echt super slecht geregeld is.

Dit wordt geen betoog voor een betere wereld, het biedt ook geen oplossingen voor de grote problemen die er zijn: armoede, oorlog, plastic, overconsumptie, ontbossing etc. We hebben veel gezien, zijn ons weer een stuk bewuster van onze eigen footprint, en realiseren ons meer dan ooit hoe klein onze eigen problemen zijn t.o.v. die van anderen en die van de mensheid als geheel. Met die gedachte pakken we de draad weer op.

Oh ja, en dat precies een jaar geleden in het intro hier boven, dat moet je niet al te serieus nemen. Dat is de Westerse punctualiteit die er in onze jongste jeugd al ingeramd is. Een weekje meer of minder, een uurtje vroeger of later, dat maakt in het grootste deel van de wereld echt niks uit. Dus als we de komende tijd niet al te stipt zijn, dan weet je hoe het komt 😉

BACK IN UTOPIA
How are you? How was your trip? These are the two most frequently asked questions in the past three weeks. Simple, well-intended questions, to which we often give a simple answer. Good! Fantastic! And is was. But it was much more. It was interesting, much, impressive, beautiful, moving, painful, complex, pleasant, sad, long, too short, and much more. It was actually our normal life, but somewhere else. And without the distractions from school, work, sports and other obligations. Exactly a year ago we left, and now we are home. Time for my last travel blog.

The follow-up question that is often asked is: how do you like being home again? Well, it is actually great. It is wonderful to live in our own house again, to sleep in our own bed, to have a closet instead of a suitcase. Cooking in our own kitchen, the Landmarkt for good food, the Albert Heijn delivery service for the rest. Amsterdam is a fantastic place to live and it is great to have all those familiar people around us again. If we have seen and learned something in the past year, then it is that we belong to the very small part of the world population that has been incredibly lucky with its birthplace.

Despite the return to Utopia, we are still a bit recovering. It feels good to be back, but our brains are still processing last year. If someone asks what I found the nicest place, then I have no answer. The coolest part of the trip was not a place or an event. It was the process that we went through with the five of us. What a challenge it was, the differences in characters, ages, interests and appreciation for the trip. What victories have we celebrated, what crisises we have survived, what nice conversations we’ve had and what memories we have made.

And we feel that it is over now. Not because all of that is not possible at home, but because it all becomes more voluntary. We don't see each other for large parts of the day and week because we go to school, to work, to exercise, or to meet up with friends. Some days our schedules touch each other, but we hardly see or speak. Disagreements no longer need to be pronounced, because time does its job. And victories are also often celebrated with others. Is that bad, undesirable or not normal? Not at all. In fact, it's how life is lived. Probably very healthy, good to give each other space, and to let your children become independent. But the very fact that we could do it differently that year made our trip so special.

What touched me further is the aspiration of every person, regardless of society, culture, regime and religion, to work within the framework of everyone's own circumstances, to earn enough money for food and housing, to raise children and let them go to school. To improve circumstances and to pursue dreams. We do that in the Netherlands, and all those other people in all those other countries do exactly the same in their own way. Some, especially many residents of Western countries, are lucky that the circumstances in which they try to achieve those goals are fantastic, others simply have the misfortune that things really suck at their place on the globe.

This is not an argument for a better world, nor does it offer solutions to the major problems that exist: poverty, war, plastic, over-consumption, deforestation, etc. We have seen a lot, are more aware of our own footprint, and realize more than ever how small our own problems are compared to those of others and those of humanity as a whole. With that in mind, we pick up our life in Amsterdam again.

Oh yes, and ‘exactly one year ago’ in the intro above, you shouldn't take that too seriously. That is the Western punctuality that has already been embarked upon in our youngest youth. A week more or less, an hour earlier or later, that really doesn't matter in most of the world. So if we are not too punctual in the coming period, then you know why. 😉