MISSION ACCOMPLISHED (Paulien, English version below)

Na ruim een maand terug in Amsterdam zit ik nog altijd met mijn hoofd in de wereldreis-wolken. Hoewel het heerlijk is om weer in ons eigen huis te wonen, vrienden en familie te zien en onze eigen vertrouwde winkels bij de hand te hebben, heb ik toch last van … de blues. Ik verzet me tegen alles wat weer moet, terwijl ik weet dat dat geen zin heeft. Na een jaar mijn gezin 24/7 om me heen te hebben gehad, is het steeds vaker stil in huis. Ik mis ze gewoon. Ik mis het onderweg zijn naar een nieuwe bestemming, het weer ergens settelen, nieuwe dingen ontdekken, ander eten proeven. Het is lang geleden dat we 6 weken op dezelfde plek waren.

Voordat we aan dit avontuur begonnen moesten er natuurlijk nogal wat voorbereidingen getroffen worden. En daar waar sommige mensen dat als een militaire operatie aanpakken, waren wij redelijk relaxed, of misschien is naïef een beter woord. Zo schoot mij een paar weken voordat we weg zouden gaan te binnen dat we wellicht een verhuizer moesten regelen om al onze spullen op te slaan. Na een paar belletjes bleek het een drukke periode en nog niet zo makkelijk om dat binnen 2 weken te regelen. Ons huis verhuren, ook zoiets. Na weken radiostilte hadden we op de valreep in de week voor ons vertrek ineens 3 bezichtigingen. In welke landen hebben we eigenlijk visa nodig? En krijgen we die wel geregeld onderweg? Maar echt stress, nee. We zijn er vol ingedoken met het nodige optimisme dat het goed zou komen.

Natuurlijk heb ik vooraf soms mijn twijfels gehad. Onze tiener maakte ons duidelijk not amused te zijn dat ze een jaar met haar ouders opgescheept zat. En ik begreep haar zo goed. Kon ik haar wel weghalen uit haar sociale omgeving? Kon ze later weer haar plekje heroveren tussen haar vriendinnen en op school? En hoe veilig zijn alle landen waar we naar toe gaan? Gaan we onze kinderen niet in gevaarlijke situaties brengen? Al die vliegtuigen, bussen, treinen, boten, auto’s en taxi’s dan? Die worden vast niet overal zo goed onderhouden als hier. Dan heb ik het nog niet eens over malariamuggen, giftige spinnen, slangen en schorpioenen. Of voedselvergiftiging. Maar ik heb al die twijfels niet te veel toegelaten. Want ook in Amsterdam kunnen we onder een tram lopen toch

Iedereen heeft onderweg via onze travelblog kunnen lezen welke avonturen we beleefd hebben. Zoveel bijzondere landen, prachtige natuur, dieren (klein, groot, schattig, eng of giftig), leuke mensen, en verschillende culturen. Ondertussen moest er ook school gedaan worden en hebben we geprobeerd om ons gezin zo goed mogelijk door dit jaar heen te managen. Met ook onderweg gedoetjes, ruzies, opstandige puber, tranen, verdriet om opa Fred waar we afscheid van hebben moeten nemen. Maar ook veel mooie gesprekken, eindeloos spelletjes doen, samen avonturen beleven en leven in het nu. Dit neemt niemand ons nog af. Intens gelukkig en dankbaar dat we het gedaan hebben. We komen allemaal een stuk rijker terug met al onze mooie herinneringen en ontmoetingen. En niet te vergeten, we zijn inmiddels een familie van 6, met pup Teddy erbij. Het leukste souvenir dat we de kinderen konden geven. Een constante reminder aan ons jaar samen.

En nu, back to reality. De wekker gaat vroeg. Het regent regelmatig. We hebben al weer een trui aan gehad. Ik sta om 7.00 uur broodtrommels te vullen en Chris staat fruit te wassen voor het ontbijt. Een voor een komen de kinderen met slaperige hoofden naar beneden om aan tafel te gaan. Snel nog even tanden poetsen, tas inpakken en dan húp, op de fiets naar school.

We zijn er weer! We zijn gezond weer terug: mission accomplished!

MISSION ACCOMPLISHED (Paulien)
After more than a month back in Amsterdam, I am still dreaming about our world trip. Although it is wonderful to live in our own house again, to see friends and family and to have our own trusted stores at hand, I still suffer from ... the blues. I resist everything that has to be done, while I know that makes no sense. After having my family around me 24/7 for a year, the house is becoming increasingly quiet. I just miss them. I miss being on the way to a new destination, settling down again, discovering new things, tasting different food. It has been a long time since we were in the same place for 6 weeks.

Before we started this adventure, quite a few preparations had to be made. And where some people approach that as a military operation, we were fairly relaxed, or perhaps naive is a better word. A few weeks before we were due to leave, I realized that we might have to arrange a mover to store all our things. After a few calls it turned out to be a busy period and not that easy to arrange within 2 weeks. Rent out our house, another challange. After weeks of radio silence, we suddenly had 3 viewings at the last minute in the week before our departure. In which countries do we actually need visas? And can we arrange that along the way? But really stress, no. We were completely immersed in it with the necessary optimism that it would be all right.

Of course I sometimes had my doubts beforehand. Our teenager made it clear to us not to be amused that she was stuck with her parents for a year. And I understood her so well. Could I take her away from her social environment? Could she later regain her place between her friends and at school? And how safe are all the countries where we go to? Are we not going to put our children in dangerous situations? All those planes, buses, trains, boats, cars and taxis then? They are probably not as well maintained everywhere as here. I am not even talking about malaria mosquitoes, poisonous spiders, snakes and scorpions. Or food poisoning. But I have not allowed too many of those doubts. Because even in Amsterdam we can get hit by a tram, right?

Everyone has been able to read through the travel blog which adventures we have experienced. So many special countries, beautiful nature, animals (small, large, cute, scary or toxic), nice people, and different cultures. In the meantime school had to be done and we tried to manage our family as well as possible through this year. On the way we also had our arguments, fights, a rebellious adolescent, some tears, grief because we had to say goodbye to grandfather Fred. But also lots of great conversations, endless games, experiencing adventures together and living in the now. Nobody takes this away from us. Intense happy and grateful that we did it. We all come back a lot richer with all our wonderful memories and encounters. And not to forget, we are now a family of 6, with puppy Teddy. The best souvenir we could give the children. A constant reminder of our year together.

And now, back to reality. The alarm clock goes early. It rains regularly. We have already had a sweater on. I get up at 7 a.m. to fill up lunchboxes and Chris is washing fruit for breakfast. The children come down one by one with sleepy heads to sit down at the table. Quickly brush your teeth, pack your bag and then hop on the bike to school.

Here we are again! We are back safe and healthy: mission accomplished!