NEPALEZEN ZIJN NIET ZO VAN GETALLEN (Chris, English version printed below)

Je kunt viool spelen op mijn kuitspieren. Wat heb ik een spierpijn! Gisteren was de laatste dag van een driedaagse wandeltocht door de Himalaya. In de Annapurna Regio had Paulien een korte tocht uitgezocht, omdat onze kinderen niet echt dol zijn op wandelen. En dat is eufemistisch uitgedrukt. Om het een beetje leuk te maken, en bovendien de scherpe randjes er wat af te halen als de afstand tegenviel, was naast de humane gids en dragers, ook een pony in ons reisgezelschap opgenomen: Rongba. Dus vertrokken wij als een soort Jozef en Maria met ons hele hebben en houden op dag 1 richting het op 2000 meter gelegen bergdorpje Ghandruk.

Nepalezen zijn niet zo van getallen. Dat de Mount Everest met 8848 meter de hoogste berg ter wereld is, daar komen ze wel uit, en ook de hoogte van de andere bergtoppen in de Himalaya blijkt parate kennis. Maar de simpele vraag hoeveel kilometer we in drie dagen gaan lopen bleek moeilijk te beantwoorden. Hoe lang we daar elke dag over zouden doen was ook een vraag die vooraf onbeantwoord bleef. Na wat optellen en aftrekken kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat het tussen de 25 en 30 kilometer moest zijn. Mwah, dachten we, zal gezien het hoogteverschil misschien pittig zijn, maar moet lukken.

Terwijl in Amsterdam IJburg zich opmaakte voor de jaarlijkse Avondvierdaagse, vertrokken wij opgetogen vanuit Nayapul. Lekker weer, onze vriendin Astrid mee, dragers Milan en Pawan ieder met een rugzak van ons op de rug, Paulien en ik een kleine rugzak mee, de pony-jongen Nabim met Rongba, en dat alles onder leiding van de super vriendelijke en georganiseerde Bijay Rai. Als ik het zo opschrijf lijkt het of een groep alpinisten een expeditie naar de top van de Mount Everest ging ondernemen, maar het betrof echt een driedaagse hike. Zo werkt het nu eenmaal in Nepal. In Europa zou je een tweede hypotheek op je huis moeten nemen voor zo’n tocht, maar de gemiddelde Nepalees verdient tussen de 250 en 300 euro in de maand.

Vince en Faya wisselden elkaar om het half uur af op Rongba, die met zijn hartvormige kol een opvallende gelijkenis vertoonde met Studio 100’s Amika. En terwijl de een reed, vermaakte de ander zich wandelend met de zwerfhonden die ons volgden. Er bleken twee soorten honden te bestaan: de ene soort die zijn dorp of erf verdedigde als wij langs kwamen, de andere die mee liep en als belangrijkste uitdaging had de andere soort te passeren. De door onze kinderen Girl gedoopte goedzak bleek, mede door ons beschermende optreden, in staat de territoriaal georiënteerde dorpshonden te passeren en volgde ons op de voet.

Na acht uur wandelen, een flinke bui in de middag, en een schijnbaar oneindige hoeveelheid van stenen gemaakte bergtrappen, bleken we 16 kilometer te hebben afgelegd en 800 meter te zijn gestegen. En voor iedereen die denkt trappen, pony? Een Nepalese bergpony kan bij ons thuis op de eerste verdieping logeren. Die kan namelijk net zo goed traplopen als de kat van de buren.
De als hotel gepresenteerde berghut was weliswaar primitief, maar voldeed redelijk. Al vroeg ik me, op het moment dat de pijp tussen de stortbak en het toilet op de grond kletterde toen ik net stond door te trekken, wel even af of het niet verstandiger zou zijn om na zo’n wandeling op een heel zacht en comfortabel matras te slapen, in plaats van de houten plank met slaapzak die zich aan de andere kant van de muur bevond.

Enigszins brak, de een wat koortsig, de ander met rommelende ingewanden, liepen we de volgende ochtend na een stevig ontbijt richting het uitkijkpunt in Ghandruk: bijna huilen moest ik daar van de schoonheid van het uitzicht. Annapurna telt 13 bergtoppen van boven de 7.000 meter, waarvan Annapurna I met 8091 meter de Mont Blanc reduceert tot een jeugdpuistje. Bijkomend voordeel, met uitzondering van trekking en bergbeklimmen is er geen wintersport. Geen liften, geen dronken skileraren, geen auto’s, geen bussen, niks, alleen maar bergen. Sommige bergen worden ook niet beklommen omdat ze heilig zijn voor de lokale bevolking. Daar is dus nog nooit iemand op geweest!

De tweede dag was zwaar: eerst drie uur trappen, heet, en niet allemaal super fit. Tot op het tandvlees gingen Paulien en Astrid in de ochtend. Loïs, die al een paar maanden het zonnetje in huis is, had vooraf wel aangekondigd dat deze driedaagse het enige was waar ze echt tegenop zag. Ze ging het liefst niet mee, en wat haar gedrag betreft moesten we nergens op rekenen. Hoe gaaf dat onze opperpuber vanaf de eerste dag stralend mee liep, vaak voorop. Kletsend met iedereen in de groep, ‘Namasté’ groetend naar iedere Nepalees die ze tegenkwam. Wat een ander kind hebben wij mee dan negen maanden geleden. En hoe stoer steunde ze Astrid en Paulien in hun taaie tocht naar boven. Echt trots! Na de lunch nog 4,5 uur om in een iets comfortabeler berghut in Pothana de tweede nacht door te brengen. Voor onze zwerfhond Girl bij aankomst een dikke kipfilet aangeschaft, die op miraculeuze wijze binnen 2 seconden verorberd werd. Nog nooit zo’n tevreden zwerfhond gezien. Uiteindelijk een potje Uno met de hele crew en daarna vroeg de slaapzak in.

Diehards Paulien en Loïs stonden op dag drie om 5.00 uur op om de zonsopgang te zien. Dat de afstand van 25 tot 28 kilometer vooraf niet helemaal realistisch was, daar waren we al wel achter. Gelukkig hadden we gewoon nog een dag om bijna 20 kilometer lang, in de volle zon, te genieten van het onvergetelijke uitzicht, de met ossen ploegende boeren, de groepen ezels die net als onze Rongba de trappen op en af vliegen, de kudden buffels, de prachtige en vriendelijke mensen, en het voor de kinderen onbetaalbare gezelschap van Girl.

Uiteindelijk twijfelden we of het opdoemende busje werkelijkheid was, of een aan onze uitgeputte fantasie ontsproten fata morgana. Na 53 kilometer in drie dagen bleek het eerste het geval, zodat we een uur na onze laatste vermoeide stappen, konden landen in ons comfortabele hotel in Pokhara. Wat een mooie en onvergetelijke tocht!

NEPALES ARE NOT SO INTO NUMBERS
You can play the violin on my tightly stretched calf muscles. Wow, what a muscle pain I have. Yesterday was the last day of a three-day walking tour through the Himalayas. Paulien had chosen a short trip in the Annapurna Region, because our children do not really like walking. And that is euphemistically expressed. To make it a bit more fun, and moreover to remove the sharp edges if the distance was challenging, in addition to the human guide and porters, a pony was included in our travel company: Rongba. So we left as a kind of Joseph and Mary with our whole being and hold on day 1 towards the mountain village of Ghandruk, which is situated at 2000 meters.

Nepalese are not so into numbers. That Mount Everest with 8848 meters is the highest mountain in the world, that's what they come up with, and also the height of the other mountain peaks in the Himalayas turns out to be ready knowledge. But the simple question of how many kilometers we will walk in three days proved difficult to answer. How long we would take every day was also a question that remained unanswered in advance. After some addition and subtraction we came to the conclusion that it had to be between 25 and 30 kilometers. Mwah, we thought, considering the height difference, it may be tough, but it should work out.

Delighted we left from Nayapul. Nice weather, our friend Astrid, bearers Milan and Pawan each with one of our backpacks on, Paulien and I a small backpack, the pony-guide Nabim with Rongba, and all under the guidance of the super friendly and organized Bijay Rai. If I put it that way, it sounds like a group of alpinists taking an expedition to the summit of Mount Everest, but it was really a three-day hike. That's how it works in Nepal. In Europe you should take a second mortgage on your house for such a trip, but the average Nepalese earns between € 250 and € 300 a month.

Vince and Faya alternated with each other every half hour on Rongba, who showed a striking resemblance to Studio 100's Amika with his heart-shaped spot. And while one was riding, the other entertained while walking with the stray dogs that followed us. Two types of dogs appeared to exist: one that defended its village or yard when we passed by, the other that walked along and had the main challenge of passing the other. The sweet dog, by our children named Girl, turned out, partly due to our protective action, to be able to pass through the territorially oriented village dogs and followed us closely.

After eight hours of walking, a big shower in the afternoon, and a seemingly infinite amount of stone stairs, we turned out to have covered 16 kilometers and climbed 800 meters. And for anyone who thinks stairs, pony? A Nepalese mountain pony can sleep on the first floor at our home. They can climb stairs as well as our neighbor's cat.

The mountain hut presented as a hotel was primitive, but it was reasonably satisfactory. Although I wondered, when the pipe between the cistern and the toilet clattered to the floor when I was just pulling through, if it would be wiser to sleep on a very soft and comfortable mattress after such a walk, instead of the wooden shelf with sleeping bag that was on the other side of the wall.

Somewhat broke, the one a little feverish, the other with rumbling guts, we walked the following morning after a hearty breakfast towards the viewpoint in Ghandruk: I almost cried because of the beauty of the view. Annapurna has 13 peaks of over 7,000 meters, of which Annapurna I is the highest at 8091 meters. An additional advantage, with the exception of trekking and mountain climbing, there is no winter sport. No lifts, no drunken ski instructors, no cars, no buses, nothing, just mountains. Some mountains are not climbed because they are sacred to the locals. No one has ever been up there!

The second day was tough: first three hours of climbing stairs, hot weather, and not all super fit. Paulien and Astrid went all the way in the morning. Loïs, who has been all shiny for a few months now, had announced in advance that this three-day event was the only thing she really didn't like. She preferred not to go with us, and we didn't have to count on anything regarding her behavior. How cool that our supreme adolescent from the first day went along radiantly, often in the lead. Chatting with everyone in the group, saluting ‘Namaste’ to every Nepalese she encountered. What a different child we have with us than nine months ago. And how nicely did she support Astrid and Paulien in their tough journey up. Really proud of her! After lunch another 4.5 hours walking, before we finally arrived in Pothana for the second night in a slightly more comfortable mountain hut. After arrival we bought a thick chicken fillet for stray dog ​​Girl, that she finishes in less than 2 seconds. Never seen such a happy stray dog. After one game of Uno with the whole crew we got to bed early.

Diehards Paulien and Loïs got up at 5 am on day three to watch the sunrise. We were already aware that the distance of 25 to 28 kilometers in advance was not entirely realistic. Fortunately we just had another day to enjoy the unforgettable view in the full sun, the oxen plowing farmers, the groups of donkeys flying up and down the stairs, the herds of buffalo, the beautiful and friendly people, and the priceless company of Girl for the children.

In the end we doubted whether the looming van was a reality, or a fata morgana born of our exhausted fantasy. After 53 kilometers in three days the first appeared to be the case, so that we could land one hour after our last tired steps in our comfortable hotel in Pokhara. What a beautiful and unforgettable trip!