BIJ LEVEN EN WELZIJN (Chris, English version printed below)

17 mei 2019 - Pokhara, Nepal

Twintig dagen geleden zaten we bijna tien uur in een taxi naar Hanoi om overhaast naar huis te vertrekken. Mijn vader lag op de hartbewaking en hij was er slecht aan toe. Of we hem nog zouden zien was onzeker, of we onze wereldreis zouden af- of onderbreken wisten we niet. Thuis bleek sprake van een tijdelijke opleving in het ziekenhuis in Dordrecht. Of hij er nog een laatste slinger aan gegeven heeft om ons te zien weet ik niet, maar het was wel heel fijn om hem levend aan te treffen. We hebben nog een aantal keren met hem kunnen praten en zijn warmte kunnen voelen.

Farewell diner
Uiteindelijk gaf zijn lichaam het dan toch op. Mijn broer zei tijdens de herdenkingsdienst: ‘Ik heb ook leren doorzetten van mijn vader’. Zelf deed hij dat ook tot de laatste snik. Met een hart dat op zo’n 15% van zijn normale capaciteit functioneerde heeft hij er alles uitgehaald wat erin zat. Feit is dat hij in zijn slaap, rustig en pijnloos is vertrokken.

En dan heb je als familie ineens een week lang heel veel contact. Ik sprak, zag en appte mijn broer en zus bijna elke dag, en ook de hulp en ondersteuning van mijn oom, ofwel mijn vaders zwager bleek zeer waardevol. En dan was er nog de dankbare taak om onze moeder bij alles te betrekken en ook haar wensen in het afscheidsproces in te willigen. Ik zal niet zeggen dat alles vanzelf ging. Maar met elkaar hebben we herdenkingsdienst en begrafenis tot iets moois gemaakt: mooie woorden, mooie muziek, mooie verhalen over de man die onze vader was, en veel complimenten van genodigden hoe ze het uitzwaaien van Pa op zijn laatste reis hadden ervaren.

En door dit alles heen speelden onze eigen plannen. De kinderen vonden het fantastisch om weer thuis te zijn. Ze schaamden zich daar een beetje voor vanwege de aanleiding. Ons advies om hun hereniging met vrienden en ponies te zien als een cadeautje van Opa Fred bleek daarvoor een goede remedie. Bleef voor ons de vraag, gaan we nog weg of niet? Willen we onze reis op deze manier beëindigen, of vertrekken we weer? En als we vertrekken, wanneer dan?

Hoe sneller hoe beter, was uiteindelijk ons gevoel. Met ons laatste avondmaal in Nederland, op de dag van de begrafenis op het strand in Noordwijk, met de drie gezinnen van mijn broer, zus en ons eigen gezin, met alle kleinkinderen van mijn ouders bij elkaar, hebben we twee zeer intensieve weken afgesloten. De volgende dag einde middag vertrokken we naar Schiphol, om via Doha naar Kathmandu te vliegen.

Ik geef toe, het is even wennen. Of het de warmte is, de uitlaatgassen, of het afval op straat, na twee weken de letterlijke schoonheid van Nederland, is Azië iets totaal anders. En of het het slaaptekort is, het langzaam indalende rouwproces, of een kippetje dat iets te lang in de zon heeft gelegen, ik weet het niet, maar een deel van mijn lichaam met bijbehorende lichaamsfuncties heeft er tijdelijk de brui aan gegeven. Ik zal jullie de details besparen …

Komende drie dagen lopen we met een gids aan de voet van het Annapurna gebergte, een acht kilometer hoge piek in de Himalaya. Eind mei vertrekken we naar China om na een week Beijing de trein te pakken richting Kazachstan en Oezbekistan. Uiteindelijk zullen we eind juni richting Amsterdam vertrekken om van daar na een paar dagen de auto te pakken en ons jaar reizen af te ronden met een roadtrip naar het noorden van Scandinavië.

Als mijn vader deze laatste alinea had geschreven, had hij die afgesloten met BLEW. Dat betekent Bij Leven En Welzijn. Kennelijk realiseerde hij zich steeds vaker dat het, ook voor hem, op een dag afgelopen zou zijn. Omdat ook wij ons daarvan bewust zijn, en dat één van de redenen is dat we deze wereldreis maken, zal ik hem één keer in deze traditie volgen: de volgende blog verschijnt over twee weken als ons weekje in de Chinese hoofdstad erop zit. Althans BLEW.

AS I LIVE AND BREATHE
Twenty days ago we were sitting in a taxi to Hanoi for almost ten hours to hurry home. My father was in cardiac monitoring and he was in a bad condition. Whether we would still see him was uncertain, whether we would interrupt or interrupt our trip around the world, we did not know. At home there appeared to be a temporary revival in the hospital in Dordrecht. I don't know if he gave it a last pendulum to see us, but it was very nice to see him alive. We were able to talk to him a few times and feel his warmth.

Up and going
Eventually his body gave up. My brother said during the memorial service: ‘I also learned to persevere form my father.’ He himself did the same until the last sob. With a heart that functioned at around 15% of it’s normal capacity, he took everything out of it. The fact is that he left in his sleep, quiet and painless.

And then as a family you suddenly have a lot of contact for a week. I spoke, saw and apped my brother and sister almost every day, and the help and support of my uncle, my father's brother-in-law, proved to be very valuable. And then there was the grateful task of involving our mother in everything and also meeting her wishes in the farewell process. I will not say that everything went naturally. But together we have the made memorial service and funeral something beautiful: beautiful words, beautiful music, beautiful stories about the man who was our father, and many compliments from invited guests about how they experienced Pa's farewell on his last trip.

And our own plans played through all this. The children loved being home again. They were a little ashamed of it for the reason. Our advice to see their reunion with friends and ponies as a gift from Grandpa Fred proved to be a good remedy for this. The question remained for us, are we still leaving or not? Do we want to end our journey in this way, or are we leaving again? And when we leave, when?

The quicker the better, was ultimately our feeling. With our last supper in the Netherlands, on the day of the funeral on the beach in Noordwijk, with the three families of my brother, sister and our own family, with all the grandchildren of my parents together, we ended two very intensive weeks. The next day at the end of the afternoon we left for Schiphol, to fly via Doha to Kathmandu.

I admit, it takes some getting used to. Whether it is the heat, the air pollution, or the waste on the street, after two weeks the literal beauty of the Netherlands, Asia is something completely different. And whether it is the sleep deprivation, the slow descending mourning process, or a chicken that has been lying in the sun a little too long, I do not know. But a part of my body with corresponding bodily functions has given up temporarily. I will save you the details ...

For the next three days we walk with a guide at the foot of the Annapurna Mountains, an eight kilometer high peak in the Himalayas. At the end of May we will leave for China to catch a train to Kazakhstan and Uzbekistan after a week in Beijing. Eventually we will leave for Amsterdam at the end of June to take the car from there after a few days. Our one year’s travels will end with a road trip to the north of Scandinavia.

If my father had written this last paragraph, he would have concluded it with AILAB. That means As I Live And Breathe. Apparently he realized more and more often that one day, even for him, it would be finished. Because we too are aware of this, which is one of the reasons we make this trip around the world, I will follow him once in this tradition: the next blog will be published in two weeks when our week in the Chinese capital is over. At least AILAB.

Foto’s

12 Reacties

  1. Mariska:
    17 mei 2019
    😘 Take care!
  2. Rianne van der Heijden:
    17 mei 2019
    Ook mijn condoleance! Ga goed verder🌹🙏🍀🍀🍀🍀!
  3. Fred van Ommen:
    18 mei 2019
    Nou sterkte en laat jullie avontuur naar wens verlopen
    en wij genieten mee met de verhalen en foto's en video

    Groetjes
    Ans en Fred
  4. An:
    18 mei 2019
    Gecondoleerd Chris. Dank voor het verslag en ik wens jullie weer een mooie tijd toe!
  5. Julie Hansen and Oaul Oaridarn and family:
    18 mei 2019
    Chris and family, thanks for letting us know about this heartfelt part of your adventure, we r all thinking of you from the Hansen-Paridaen family
  6. Marius en Hermien:
    18 mei 2019
    Goede reis verder geniet van elkaar en alles wat nog op jullie pad mag komen liefs Marius en Hermien🍀🍀😍
  7. Marijn:
    20 mei 2019
    Lieve buren, wat maken jullie toch een hoop mee... Jullie reis gaat letterljik over bergen en door dalen. Alle sterkte bij het verwerken van het verlies van je vader en geniet ook van al het moois dat jullie samen meemaken. Lieve groeten, ook voor Paulien en de kinderen.
  8. Paul Paridaen:
    21 mei 2019
    Alles goed getimed en afscheid van kunnen nemen van je Pa. Goed idee om de reis af te maken. Een hele bijzondere ervaring voor jullie allen! Veel plezier en maak er het meeste van. PP.
  9. Ank Molendijk:
    21 mei 2019
    Gecondoleerd heel veel sterkte met het verlies van je vader.goede reis verder
  10. Petra:
    21 mei 2019
    Gecondoleerd lieve familie. Ik wens jullie een hele fijne tijd samen.
  11. Minouck:
    22 mei 2019
    Ach lieve Chris, wat een enerverende periode is dit. Maar wat goed dat jullie toch verder gaan met reizen! Gecondoleerd en alle goeds gewenst tijdens het vervolg van jullie reis! 🍀🙏🏻♥️
  12. Yvonne Zeldenrust:
    22 mei 2019
    Ach lieve Chris, wat mooi om te lezen allemaal, bijzonder om op deze manier bij jullie betrokken te zijn. Gecondoleerd en heel veel sterkte met het verlies van je vader.
    Groetjes voor je mooie gezin, Yvonne