KIP MET RIJST UIT MEDEMENSELIJKHEID (Chris, English version below)

We zijn vandaag tien dagen op Cuba, en volgens mij heb ik al 20 kippen en een pallet rijst op. Als het een beetje tegenzit is dat namelijk tweemaal daags het menu. 

Ik zal het even uitleggen. We overnachten veel bij Cubanen thuis die één of meer kamers verhuren, en die ook graag voor je koken. Het is een vorm van ondernemerschap die in het communistische Cuba wordt toegestaan. Omdat de maaltijden ook een vorm van inkomsten betekenen voor de mensen bij wie we overnachten, eten we daar regelmatig. Na ons derde logeeradres en een bezoek aan enkele communistische horecagelegenhede, is de conclusie wel dat de gemiddelde Cubaan is veroordeeld tot een redelijk eenzijdig menu. Voor toeristen wordt de rijst gecombineerd met kip. Maar het gemiddelde inkomen ligt rond de 50 Euro per maand, wat het menu voor Cubanen grotendeels beperkt tot rijst alleen.

Paulien en ik kunnen ons, los van wat kleine digestieve onregelmatigheden, redelijk aanpassen. Ook Loïs, die nog niet zo lang geleden aankondigde per direct op kamers te gaan als we thuis een Aziatisch of ander gerecht met rijst bereidden, slaat zich er aardig doorheen. Met een niet te doorgronden glimlach neemt ze haar eten in ontvangst, en bedankt de gastheer of -vrouw op haar allerbeminnelijkst, in haar beste Spaans.

Voor vegetariër Faya wordt kip met rijst al snel rijst, waar ze verder niet zo mee zit. Rijst vindt ze heerlijk. Vince ziet dat allemaal een beetje anders. Die houdt niet zo van rijst, ook niet heel erg van kip, en nog minder van de groente die er zo heel af en toe bij wordt geserveerd. 

Omdat we uit een soort medemenselijkheid bij onze gastadressen eten, vinden we het sneu als er teveel eten naar de keuken terug gaat. Als we de kinderen drie keer hebben aangespoord om het in ieder geval te proberen, wordt er langzaam in mijn richting gekeken. Van Loïs krijg ik dan rijst en wat kip, van Faya alles behalve rijst, en van Vince z’n hele bord. Soms heeft Paulien ook nog wat over ...

Ik heb uit liefdadigheid dus inmiddels een halve kippenslachterij en een heel rijstveld achter de kiezen. En dat terwijl ik me had voorgenomen om zoveel mogelijk zelf te koken onderweg. Omdat je zonder goede messen en een fatsoenlijke koekenpan niet kunt koken, heb ik die direct in Suriname al aangeschaft. Bij elke veiligheidscontrole op een vliegveld ziet iemand dus twee vlijmscherpe messen en een koekenpan door de scanner schuiven. Tot  op heden worden daarover geen vragen gesteld. De kans dat ik in Costa Rica kip met rijst klaarmaak is overigens niet zo groot.

CHICKEN AND RICE OUT OF HUMANITY
We are in Cuba now for about ten days, and I’ve been eating about 20 chicanes and a pallet of rice. Sometimes that’s on the menu twice a day. 

I will explain. We stay with a lot of Cubans at home, who rent out one or more rooms, and who would like to cook for you. It is a way of entrepreneurship that is allowed in communistic Cuba. Because meals also mean a form of income for the people we stay with, we eat there regularly. After our third accommodation address and a visit to some communist catering matches, the conclusion is that the average Cuban has been convicted of a fairly unilateral menu. For tourists, the rice is combined with chicken. But the average income is around the 50 euros a month, which largely limits the Cuban menu to rice and beans alone. 

Paulien and I can reasonably customize us, apart from some digestive irregularities. Even Loïs, who not so long ago promised to immediately start living on her own at the moment we prepared some Asian or other dish with rice at home, is behaving very well. With her cutest smile, she receives her food, and thanks the host or woman in her best Spanish.

For vegetarian Faya, chicken with rice is just rice, which she really loves. Rice she finds delicious. Vince sees all that a bit different. He does not like the rice, is not very fond of chicken, and even less of the vegetables that is rarely served with it.

Because we eat with our host addresses out of some sort of humanity, we don’t like it to send too much food back to the kitchen. If we have encouraged the children to at least try to taste the food, everyone starts looking in my direction. From Loïs I get rice and some chicken, from Faya everything except rice, and from Vince his entire plate. Sometimes Paulien has also something left ... 

For that reason I have, out of some kind of charity, eaton way to much chicken and a complete rice field. And that while I promised myself to cook as much as possible by myself. Because you can not cook without good knives and a decent frying pan, I have purchased that in Suriname directly. So every security check on every airport, sees two sharp knives and a frying pan by sliding the scanner. To date, no questions asked. There is not so big of a chance that I'll prepare chicken and rice in Costa Rica.