EEN COMBINATIE VAN TOON SCHILDPAD EN DE PAUS (Chris, English version printed below)

Ok, waar waren we? Oh ja, inderdaad, mijn vader lag op de hartbewaking en de artsen hadden de familie bij elkaar geroepen. Wij kregen dat bericht nadat we in Vietnam een nacht in de trein hadden gezeten en waren aangekomen in ons hotel in Dong Hoi. Kinderen verteld, tranen gelaten, elkaar moed ingesproken en het leven gerelativeerd. Én de verzekering gebeld om aan te geven dat we naar huis wilden in de hoop daar Pa nog levend aan te treffen. 

En je zult zien, dan komt er een moment dat je door het leven zelf wordt verrast. Het begon met de verzekering. Ik had bij Allianz de Globetrotter Reisverzekering afgesloten. Leek me wel toepasselijk, en handig, voor als we onverwachts naar huis zouden moeten. Omdat komend weekend in Vietnam een feestweekend is vanwege de viering van de bevrijding, was er geen lege vliegtuigstoel meer te vinden. Althans, niet voor een Family of Five die naar Amsterdam moet. Na uren van spanning over de mogelijkheid van terugvliegen bleken er nog vijf stoelen beschikbaar te zijn: business-class bij Qatar Airways. Voor de prijs ervan kunnen wij drie maanden rondtrekken in Australië. Ik had vorig jaar een serieus conflict met Allianz over het onterecht niet uitbetalen van een schade, dus het zal wel karma zijn geweest.

Anyway, volgens de hotelmedewerkers was het 7 à 8 uur rijden van Dong Hoi naar Hanoi Airport. 18.30 vlucht, dus 6.30 op, 7.15 ontbijt, 8.00 uur weg. Goed idee van Paulien: check even met de hotelmedewerkers of we onderweg wat kunnen eten. Chauffeurs spreken niet altijd Engels en ons Vietnamees is ook niet toereikend. Dus ik check met de chauffeur waar we zouden kunnen lunchen, en hoe lang de reis duurt. De 9 uur die hij noemt veroorzaakt een voorzichtige rimpel in ons beider voorhoofd. 

Na 2 kilometer rijden een korte stop: olie bijvullen. Inmiddels wel 8.30 uur. Negen uur erbij brengt ons een uur voor vertrek op het vliegveld. Even checken op Google maps: aankomst 18.03 uur. Diepere rimpels.

Na 100 kilometer rijden weer een stop. Tanken! Hotel gebeld en gevraagd of ze de chauffeur willen uitleggen dat we nu wel echt moeten opschieten. Toen ik zei dat we haast hadden en geen tijd om te lunchen trapte hij namelijk onmiddellijk, en mij vragend aankijkend op de rem. Na een gespannen go go go reed hij wel door, maar niet echt snel. Nou hebben we acht maanden lang in vijf werelddelen in talloze busjes gezeten. Ik heb materiaal verzameld voor de blog: ‘10 redenen om nooit in het buitenland in een taxibusje te gaan zitten’: ze halen links en rechts in, houden niet meer dan 10 cm afstand, rijden met z’n vieren naast elkaar op een tweebaansweg, halen in voor een bocht, snijden iedereen af, claxonneren elke minuut en denken allemaal dat ze Max Verstappen zijn.

En uitgerekend vandaag treffen wij een combinatie van Toon Schildpad en de Paus! We worden links en rechts ingehaald door toeterende bussen en trucks, staan voor het stoplicht en tolstations in de langste rij, stoppen als het bijna oranje is voor een verkeerslicht. En dan rijdt hij ook nog 50 als de maximumsnelheid 60 is. Als ik hem gaandeweg, met paniek in mijn ogen probeer op te jagen met go go go, de drie Engelse woorden die hij nog steeds niet verstaat, dan kijkt hij verschrikt achterom en maakt terugschakelend een slinger naar de kant van de weg.

Met nog 40 km te gaan naar de airport en anderhalf uur voor vertrek van onze vlucht, slaat hij, in afwijking van de aanwijzingen van Google Maps plotseling af, rijdt de stad in op een weg die muurvast staat, stapt uit en begint te praten met een koerier op een brommer. Ik stap ook uit, maan hem in te stappen en om te keren, ga vanuit mijn zitplaats achterin naast hem zitten en wijs hem met gebaren en vloekend de weg. Paulien waarschuwt nog dat Vietnamezen niet tegen heftige gesprekken en harde stemmen kunnen, dat heeft ze online gevonden, maar ik hoor het niet meer. Achterin huilt een kind omdat we misschien te laat komen voor Opa, kortom ...

Zolang we rijden is er hoop. Het laatste stuk hebben we een redelijk begaanbare weg. Telefonisch hebben we begrepen dat 50 minuten voor vertrek de desk dicht gaat, en exact op dat moment rollen we de bus uit, de eerste de beste terminal in. Ik geef uit schuldgevoel 400.000 Vietnamese Dong als tip aan onze chauffeur en we rennen naar de desk ... die er niet is. We moeten naar terminal 2. Heeft die piep slak ons piep bij de piep verkeerde piep terminal afgezet piep piep piep. 

Dus rennen we met alle bagage naar de shuttlebus die er ook niet is, en bovendien nooit meer lijkt te gaan komen. Als we bij de halte staan te wachten komt er, als in een komische film, een mannetje in een golfkar aan. Wat het kost vraag ik, 100.000? Je krijgt het dubbele als je ons nu naar terminal 2 rijdt. Anderhalve kilometer door file en slagbomen. Inmiddels is het 18.05 uur. Paulien is vooruit gerend en ik volg met kinderen en bagage via de lift naar de derde verdieping van terminal 2. Paulien wenkt ons, huilend van opluchting nadat ze de laatste twee medewerkers heeft kunnen overtuigen de desk te heropenen en ons alsnog in te checken. Koffers op de band, douane, security, rennen naar gate 35. Stinkend van de stress en zwetend van de inspanning zinken we opgelucht neer in onze veel te luxe vliegtuigstoelen, enigszins misprijzend aangekeken door onze medepassagiers.

Mijn berichten checkend zie ik een bericht van mijn broer: de bloedwaarden van Pa zijn wat beter. Dus we maken wellicht kans hem morgen nog te zien. We zijn onderweg!

A COMBINATION OF BRER TERRAPIN AND THE POPE (Chris, English version printed below)
Ok where were we? Oh yes, indeed, my father was on cardiac monitoring and the doctors had called the family together. We received that message after we had spent one night in Vietnam on the train and arrived at our hotel in Dong Hoi. Told the children what was going on, shed tears, gave each other courage and put life into perspective. And we called the insurance company to indicate that we wanted to go home, hoping to find Pa still alive.

And you will see, at a certain moment you will be surprised by life itself. It started with the insurance. I had taken out Globetrotter Travel Insurance with Allianz. Appeared to me to be appropriate, and handy, if we were to go home unexpectedly. Because this weekend in Vietnam is a holiday because of the celebration of the liberation, there was no longer an empty airplane seat to be found. At least not for a Family of Five that has to go to Amsterdam. After hours of tension about the possibility of flying back, it turned out that five seats were still available: business-class at Qatar Airways. We can travel around Australia for three months for the price. I had a serious conflict with Allianz last year over the unjustified non-payment of damages, so it must have been karma.

Anyway, according to hotel staff, it was a 7 to 8 hour drive from Dong Hoi to Hanoi Airport. 6.30 pm flight, therefore alarm clock at 6.30 am, breakfast at 7.15 am, departure 8.00 am. Good idea from Paulien: check with the hotel staff if we can eat something on the way. Drivers do not always speak English and our Vietnamese is also not sufficient. So I check with the driver where we could have lunch, and how long the journey takes. The 9 hours he mentions causes a careful wrinkle in our foreheads.

After a 2 km drive a short stop: top up the oil. Meanwhile, 8.30 a.m. Another nine hours brings us to the airport one hour before departure. Just check on Google maps: arrival 6:03 pm. Deeper wrinkles.

Another stop after 100 kilometers. To fuel! Called the hotel and asked if they want to explain to the driver that we really have to hurry now. When I said that we were in a hurry and did not have time to have lunch, he was looking confused at me while braking. After a tense go-go go, he drove on, but not really fast. We have been in countless vans for eight months in five continents. I have collected material for the blog: '10 reasons to never sit in a taxi van abroad ': they take over on the wrong site, keep no more than 10 cm distance, ride with four next to each other on a two-lane road, pass on a curvy road, cut everyone off, and use their horns every minute, On top of that they all think they are Max Verstappen.

And the only day that we are really in a hurry, our driver turns out to be a combination of Brer Terrapin and the Pope! We are overtaken left and right by honking buses and trucks, we stand in front of the traffic light and toll stations in the longest row, stop when it is almost orange for a traffic light. And then he also drives 50 if the maximum speed is 60. When I try to chase him with panic in my eyes shouting go go go, the three English words that he still does not understand, he looks back in horror and makes a turn to the side of the road.

With 40 km to go to the airport and an hour and a half before departure of our flight, he suddenly turns off, contrary to the directions on Google Maps, drives into the city on a road that is stuck with traffic, gets out and starts talking to a courier on a moped. I also get out, tell him to get back in and turn around. I move from my seat in the back next to him and point the way with gestures and cursing. Paulien warns that Vietnamese people cannot stand heavy conversations and loud voices, she found that online, but I don't hear it anymore. A child is crying in the back because we may be too late for Grandpa, so ...

As long as we move there is hope. The last part we have a reasonably empty road. By telephone we understand that the desk closes 50 minutes before departure, and exactly at that moment we roll out the bus, in the first terminal we see. Out of guilt, I give our driver 400,000 Vietnamese Dong and we run to the desk ... which is not there. We have to go to terminal 2. Did that beep snail drop us beep of at the beep wrong beep terminal beep beep beep.

So we run with all our luggage to the shuttle bus that is not there either, and never seems to be coming again. When we are waiting at the stop a man in a golf cart arrives, as in a comic film. What it costs I ask, 100,000? You get double if you drive us now to terminal 2. One and a half kilometers through traffic jams and barriers. It is now 6:05 pm. Paulien runs ahead and I follow to the third floor of terminal 2 with children and luggage. Paulien beckons us, crying with relief after she has been able to convince the last two employees to reopen the desk and still check us in. Suitcases on the belt, customs, security, running to gate 35. Stinking with stress and sweating with effort, we sink relievedly in our far too luxurious aircraft seats, somewhat misguided by our fellow passengers.

Checking my messages I see a message from my brother: Pa's blood values ​​are a bit better. So we might have a chance to see him tomorrow. We are on the way!