VAN BAKFIETSMOEDER TOT JUNGLE JANE (Paulien, English version below)

In Amsterdam draai ik mijn hand er niet meer voor om. Het is een soort tweede natuur geworden om mijn kinderen overal doorheen te loodsen en op tijd bij hun activiteit te krijgen. Toen ze klein waren kwam ook bij ons het onvermijdelijke moment van de bakfiets: indertijd de ideale manier om mijn kroost van A naar B te vervoeren. Vince lag als baby in de Maxi Cosy vast geklikt en de dames op het bankje. En dan nog vriendjes erbij … alsof het niks was. Toen was het balancerend door de jungle van de Amsterdamse straten.

Amsterdam is mijn thuis, mijn haven, maar wat keek ik ernaar uit om het schema los te kunnen laten. Het haasten, het snel heen en weer crossen naar vriendjes, sport, manege, werk… En nu… nu zijn we ruim twee maanden on the road… en je raadt het al, ook hier blijken we een schema te hebben. Daar moest ik even aan wennen. Maar al even geroutineerd als thuis zet ik tegenwoordig om 04.00 uur de wekker om samen met Chris, kroost en bagage op tijd naar het betreffende vliegtuig te dirigeren. Of boot… of bus… of taxi… Met snel een bammetje smeren voor onderweg, omdat de rijst ze soms hun neus uitkomt. Maar ik vind het heerlijk! Ik geniet ervan om steeds weer een nieuw avontuur aan te gaan. Ik bewonder die koters, die zonder blikken of blozen bij een chauffeur in de auto stappen die denk dat ie Max Verstappen is, of in een uit de kluiten gewassen kano op een hard bankje plaatsnemen om vervolgens 2,5 uur door allerlei stroomversnellingen geloodst te worden in de Surinamerivier(de wildwaterbaan in de Efteling is er niks bij).

Uiteraard doe ik me wat stoerder voor dan ik ben. Want even tussen ons, ik hou helemaal niet van kruipbeestjes, spinnen, kikkers, muizen… daar wordt thuis de man nog wel eens voor ingeroepen. Maar hier is het kruipende gespuis van een andere orde. De gekko’s, vogelspinnen, vleermuizen, grote padden, ze vliegen je hier (soms letterlijk) om je oren. Hier probeer ik te verbloemen dat ik de eetruimte scan om te zien waar de vogelspin vandaag zit (want hij woont daar nou eenmaal, ik ben de gast). Ik stap opgewekt in een hangmat tussen de gekko’s en vogelspinnen en probeer niet te luisteren naar alles wat geluid maakt in de nacht. Ik deed zelfs alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er een vleermuis in onze hut zat. Dus deze bakfietsmuts is inmiddels aan het veranderen in een jungle Jane!

Inmiddels hebben we Suriname op 29 oktober 2018 ingeruild voor Aruba waar ik tot op heden nog geen grote spinnen ontwaard heb. En die grote leguaan in de tuin, ach…

Paulien

FROM CARGO BIKE MOM TO JUNGLE JANE

In Amsterdam I do not turn my hand anymore. It has become a kind of second nature to guide my children through and get them to their activities on time. When they were small, the inevitable moment of the cargo bike came at us: at the time the ideal way to transport my offspring from A to B. Vince was snapped into the Maxi Cosy as a baby and the ladies on the bench. And then their friends too ... as if it were nothing. Then it was balancing through the jungle of the Amsterdam streets.

Amsterdam is my home, my safe haven, but I was looking forward to letting go of the schedule. The rush, the fast back and forth crosses to friends, sports, horses, work ... And now ... now we are more than two months on the road ... and quess what, here we also have a schedule. I had to get used to that. But just as routinely as at home, I now set the alarm clock at 4 am to conduct the aircraft in time with husband, children and luggage. Or boat ... or bus ... or taxi ... Quickly making sandwiches for the road, because the rice sometimes comes out their nose. But I love it! I enjoy constantly taking on a new adventure. I admire those kids who, without a glance or blush, get into the car with a driver who thinks he is Max Verstappen, or they are be seated on a hard bench in an oversized canoe and then be guided through all kinds of rapids for 2.5 hours. in the Suriname River (the whitewater course in the Efteling (an attraction parc in Holland) is nothing).

Of course, I act a bit tougher than I am. Because between us, I do not like creepers, spiders, frogs, mice ... the man is sometimes called in at home to take care of them. But here is the crawling scum of a different order. The geckos, tarantulas, bats, big toads, they are everywhere. Here I try to hide that I scan the dining room to see where the tarantula is today (because he just lives there, I am the guest). I step up with a big smile in a hammock between the geckos and tarantulas and try not to listen to everything that makes noise in the night. I even pretended it was the most normal thing in the world that there was a bat in our cabin. So this cargo bike mom is turning into a jungle Jane!

Meanwhile we have exchanged Suriname for Aruba on October 29, 2018, where I have not seen any large spiders to this moment. And that big iguana in the garden, well ...

Paulien