REVANGE (Paulien, English version below)

30 september 2018 - Cape Town, Zuid-Afrika

Girlpower!We zijn nu ongeveer twee weken in Kaapstad. En al twee weken staart hij me aan. Hij is overal. Wat wil hij zeggen? Ik besluit het voorlopig te negeren. Het ‘gewone’ leven is begonnen wat voor ons betekent dat de kinderen school hebben. We waren al voorzichtig gestart als het slecht weer was maar nu is het voor het ‘eggie’. We maken kennis met de enthousiaste juf van de Wereldschool. Dat maakt het meteen een stuk reëler voor de kinderen. De juf kijkt nu mee en er moeten zelfs toetsen  ingeleverd worden. Dus… aan de slag! Na een ochtend school proberen we er altijd uit te gaan, de ene keer naar The Waterfront, dan naar het Aquarium of een trampolinepark. Of gewoon even boodschappen doen, een park in de stad verkennen of een stukje rijden. In het weekend is er meer tijd en gaan we paardrijden op het strand, wagen ons aan de klim naar Lion’s Head of zoeken een leuk restaurant.

Maar ik blijf zijn blik voelen. En ik weet dat ik het niet veel langer meer kan negeren en de confrontatie moet aangaan …

Terug in de tijd, 20 jaar geleden om precies te zijn. Als frisse en enigszins naïeve jonge twintiger maak ik mijn eerste grote reis. Zonder ouders maar in gezelschap van mijn zus Carlijn .Zij heeft dan net een paar maanden in Johannesburg gewerkt en wil er een paar weken aan vast plakken om de Garden Route te doen.  Het is ongelooflijk maar ze stemt toe dat haar kleine (irritante, tenminste in haar ogen) zusje haar gezelschap houdt. Dus hop het vliegtuig in en via een aantal omwegen ben ik in Kaapstad. Daar worden we liefdevol opgevangen door Monique, een nicht van mijn vader die daar woont. Haar dochters Helen en Gaby rijden ons de hele stad en omgeving rond. Het prachtige land maakt veel indruk, maar ook de verdeeldheid tussen blank en donker, de townships, en de mensen die bij elk stoplicht iets willen verkopen. Op een dag besluiten we om de Tafelberg te beklimmen. Want hé, met de kabelbaan is voor bejaarden en verveelde toeristen die het willen afstrepen van hun lijstje. Nee, daar behoren wij niet toe. Met water en bananen starten we de lange klim. Helen houdt ons gezelschap met haar vriend en hond dus er kan niks mis gaan. Op een goed moment besluit iemand, ik zal geen namen noemen, dat het nogal saai is om het gewone pad te nemen waar iedereen loopt en slaan we af op een slingerpaadje waar het lekker rustig is… lees niemand loopt. Na een paar uur wandelen is de top nog steeds niet in zicht, maar we klimmen en klauteren rustig door. Na uren lopen bereiken we eindelijk de top. Onze benen voelen inmiddels aan als spaghetti, maar wat is het uitzicht mooi en de moeite waard! Ons van geen kwaad bewust zien we een kabellift naar beneden suizen, de diepte in en realiseren ons pas dat er iets mis is als Helen zegt: ‘Ik denk dat dit de laatste was’. Hoe bedoel je, de laatste? Ze zullen toch zeker nog wel een rondje komen doen, het zal tenslotte vaker gebeuren dat toeristen de weg kwijt raken of de tijd vergeten.

Ons totaal geen zorgen makend zagen we de zon prachtig ondergaan. En daarna werd het koud … In de nacht kan het flink afkoelen, zeker op 1000 meter hoogte op een kale berg. Gelukkig hadden we 20 jaar geleden al mobiele telefoons (Google maps kwam pas veel later) en belde Helen haar moeder Monique. Ook toen waren batterijen altijd leeg als dat niet uitkwam en met het laatste streepje konden we net melden dat we op de berg stonden en het wel erg koud kregen.

Na een uur koukleumen (gevoelstemperatuur was inmiddels rond het vriespunt) in gezelschap van nog 4 verdwaalde toeristen, had ik het zo koud dat ik mijn tanden kon horen klapperen. Ik schrok op van glasgerinkel toen iemand besloot de deur van het restaurant te forceren. We zijn naar binnen gegaan en op de tafels gaan liggen om de volgende morgen af te wachten. Ik lag dicht tegen mijn zus aan, maar we konden elkaar niet meer warm krijgen. In sluimertoestand hoorde we na een tijd honden blaffen… En ja hoor, daar kwam bewaking met honden naar binnen gestormd. Door de inbraak was het alarm afgegaan en waren ze gealarmeerd. Best intimiderend, maar we waren ook opgelucht. De rest van de rit naar beneden was als in een waas en als criminelen werden we afgevoerd. Uiteindelijk thuis wachtte ons een bezorgde Monique. Ze bleek eindeloos te hebben rondgebeld maar op hetzelfde moment dat wij vast kwamen te zitten was er een bom afgegaan bij de Waterfront. Daar was alles met een sirene en geweer naar toe gegaan en niemand had interesse in een paar achtergebleven toeristen op de Tafelberg.

De volgende ochtend legden we een verklaring af op het politiebureau. Paspoorten werden in beslag genomen en we moesten afwachten of de eigenaar van het restaurant een aanklacht zou indienen. Van toerist getransformeerd in crimineel. Maar zoals in alle goede verhalen, eind goed al goed. We konden onze paspoorten ophalen en waren weer vrije burgers en konden onze reis hervatten.

Nu 20 jaar later doet het verhaal het goed bij mijn kinderen. Maar voor mijzelf moet ik nog een keer terug. Naar boven klimmen en dit keer gewoon voor 18.00 uur met de kabelbaan naar beneden. Hoewel de kinderen niet staan te springen, lukt het toch om iedereen te motiveren en sta ik, vrijdag 28 september, weer aan de voet van de Tafelberg. Lets do it! Andere, kortere route, maar het blijft een pittige klim. We klimmen over kleine waterstromen, glibberen weg op de vochtige rotsen en laten onze kuitspieren kraken op de lange weg naar boven. Flashbacks gaan door mijn hoofd, iets opgewekter dan ik me voel roep ik steeds dat ze het super doen. Water en snoepjes uitdelend tijdens de korte pauzes veeg ik het zweet van mijn hoofd en zie ik de top steeds dichterbij komen. Eindelijk is het zover en klimmen we door de wolken naar de top, waar het waait, mist en ijskoud is. Ook nu begeven we ons naar het restaurant. ‘Denk je dat de eigenaar je nog kent mam? Mogen we wel naar binnen?’ Ik moet lachen om deze opmerkingen en ben weer net zo blij als 20 jaar geleden om het restaurant binnen te gaan. Deze keer gewoon via de voordeur. Na een paar punten pizza en chocolademelk staan we buiten voor de kabelbaan. Als haringen in een ton zoeven we geruisloos naar beneden.

Missie volbracht!

REVENCH
We have been in Cape Town now for about two weeks. And he has been looking at me for two weeks. He is everywhere. What does he want to say? I decide to ignore it. The 'normal' life has begun, which means the children have school. We had already started cautiously when the weather was bad, but now it's for the real. We skype with the enthusiastic teacher at the Wereldschool. That makes it a lot more real for the children. The teacher is watching now and tests have to be handed in. So ... get started! After a morning school we always try to go out, one time to The Waterfront, then to the Aquarium or a trampoline park. Or just do some shopping, explore a park in the city or drive a bit. At the weekend there is more time and we go horseback riding on the beach, climb the Lion's Head or find a nice restaurant.


But I keep feeling the look of that mountain. And I know I can’t ignore it much longer and have to face the confrontation ...

Back in time, 20 years ago to be precise. As a fresh and somewhat naive young person in my twenties, I make my first big trip. Without parents but in the company of my sister Carlijn. She has just worked in Johannesburg for a few months and wants to stick to it for a few weeks to do the Garden Route. It is incredible, but she agrees that her little (annoying, at least in her eyes) sister keeps her company. So hop on the plane and I am in Cape Town. There we are lovingly taken care of by Monique, my father’s cousin who lives there. Her daughters Helen and Gaby drive us around the city and surroundings. The beautiful country makes a big impression, but also the division between black and white, the townships, and the people who want to sell something at every traffic light. One day we decide to climb Table Mountain. Because hey, the cable car is for the elderly and bored tourists who want to scratch the mountain off their bucket list. We start the long climb with water and bananas. Helen keeps us company with her boyfriend and dog so nothing can go wrong. At a certain moment somebody decides, I will not mention names, it is rather boring to take the usual path where everyone walks and we hit a winding path where it is nice and quiet ... (read nobody is walking). After a few hours, the summit is still not in sight, but we climb and clamber slowly. After hours of walking we finally reach the top. Our legs now feel like spaghetti, but the view is beautiful and worth it! Not aware of any harm we see a cable lift whizzing down into the depths and realize that something is wrong when Helen says, ‘I think this was the last one’. What do you mean, the last one? They will surely do a round, it will happen more often that tourists get lost or forget about time.

And then it got cold ... In the night it can cool off, especially at 1000 meters altitude on a bare mountain. Luckily we had mobile phones 20 years ago (Google maps came much later) and Helen called her mother Monique. Even then, batteries were always empty at the wrong moment, and with the last line we could just report that we were on the mountain and were getting very cold.

After an hour of chill (temperature was around freezing) in the company of 4 more lost tourists, I was freezing cold. I was startled by a glass shake when someone decided to force the door of the restaurant. We went inside and lay down on the tables to wait for the next morning. I was close to my sister, but we could not get each other warm anymore. In a state of slumber, after a while we heard dogs barking ... And yes, secuity with dogs came in there. The alarm had gone off and they were alarmed by the break-in. Pretty intimidating, but we were also relieved. The rest of the ride down was like a haze and as criminals we were taken away. Finally, a worried Monique waited for us at home. She appeared to have called endlessly, but at the same time that we got stuck a bomb had gone off at the Waterfront. There every one with a siren and gun went, and nobody was interested in a few tourists left behind on Table Mountain.

The next morning we made a statement at the police station. Passports were confiscated and we had to wait and see if the owner of the restaurant would file an indictment. From tourist transformed into criminal. But as in all good stories, everything ends well. We could pick up our passports and were free citizens again and could resume our journey.

Now 20 years later the story is doing well with my children. But for myself I have to go back again. Climb up and this time just before 18.00 with the cable car down. Although the children are not enthusiastic at all, it is still possible to motivate everyone and I am back at the foot of Table Mountain on Friday the 28th of September. Let's do it! Other, shorter route, but it remains a tough climb. We climb over small streams of water, slither away on the damp rocks and let our calf muscles crack on the long way up. Flashbacks go through my mind, something more cheerful than I feel. I tell my kid they are doing great. Water and sweets dispensing during the short breaks, I sweep the sweat away from my head and I see the top getting closer. Finally the time has come and we climb through the clouds to the top, where it is blowing, fog and freezing cold. Even now we go to the restaurant. ‘Do you think the owner still knows you mom? Can we go in?’ I laugh at these comments and am just as happy as 20 years ago to enter the restaurant. This time simply through the front door. After a few slices of pizza and some chocolate milk we are outside for the cable car. We silently go down.

Mission accomplished!

Foto’s

9 Reacties

  1. Anna Simone:
    30 september 2018
    Wow, what a great story and to experience it again with your children! How special!!
  2. Fred:
    30 september 2018
    Prachtig verhaal! Dapper hoor om het weer te doen. Je kunt natuurlijk niet in Kaapstad geweest zijn en de Tafelberg alleen maar gezien te hebben.
  3. Carlijn:
    30 september 2018
    Haha, het blijft een mooi verhaal. Ik weet nog precies hoe ik me vast hield aan de tralies van de politieauto die behoorlijk pittig reed🙈
  4. An:
    30 september 2018
    Mooi verhaal Paulien!
  5. Vera schopman:
    30 september 2018
    Al kende ik dit verhaal natuurlijk al heel lang........ik begrijp dat je deze tocht graag wéér wilde doen en dat het de herinnering helemaal terugbrengt! Super goed geschreven Pien!!!!
    De foto’s zijn ook mooi (heel verschil met 20 jaar geleden, maar dat is logisch!).
  6. Margot:
    1 oktober 2018
    WoW wat een overwinning 🤜
  7. Eunice:
    1 oktober 2018
    I could feel your trauma Paulien. I have been on table mountain when it was cold n windy n would not want to stay the night.
    Great story💕 Terrific that you now share the experience with your wonderful family.
  8. Marga:
    2 oktober 2018
    Paulien, Chris, geweldig dat jullie je verhalen willen delen; op deze beeldende manier komt het echt tot leven. Ik lees ze met heel veel plezier! Nog heel veel moois toegewenst op jullie verdere reis door de wondere wereld Aarde.
  9. Yvonne Zeldenrust:
    3 oktober 2018
    Heerlijk jullie prachtige verhalen te lezen!