ONZE KINDEREN ZIJN NIET DANKBAAR (Chris, English version below)

12 september 2018 - Hermanus, Zuid-Afrika

Southern Right WhaleWie heeft er dankbare kinderen? Mag ik even handen zien? Daar links achterin zie ik een mevrouw zwaaien. Hoe oud zijn uw kinderen? 42 en 46? Nee, ik bedoel kinderen. Van bijvoorbeeld 8, 10 en 12. Niemand? Zijn onze kinderen dan toch normaal? Ze zijn namelijk niet dankbaar. En Faya vindt verwend een vervelend woord.

Wees niet bang, dit wordt geen religieus stukje. Dankbaar is in dit verband wellicht ook een raar woord. Hoezo dankbaar, ten opzichte van wie? De aanleiding voor dit blog was onze aankomst in Hermanus. Paulien heeft hier een prachtig appartement gehuurd waar we drie dagen mogen verblijven. We zitten direct aan zee, waar de walvissen zo’n beetje tot aan ons balkon zwemmen. Dat gebeurde ook gedurende de eerste vijf minuten na aankomst. Paulien en ik stonden in totale verbijstering de kolossale natuurwonderen te aanschouwen, om ons na enkele minuten van verrukking af te vragen of onze kinderen wellicht van honger of dorst waren omgevallen. Niets was minder waar. Na 30 minuten oorlog in zijn vuilste vorm, waarbij het hele arsenaal aan verbaal en fysiek geweld dat ons drietal rijk is, tijdens het laatste deel van onze reis de achterbank in de set van Terminator had veranderd, bleek de vrede uiteindelijk te zijn getekend op de driezits van ons nieuwe onderkomen. Er kwam geen verdrag aan te pas, alleen een paar al dan niet verbonden digitale schermpjes.

De volgende ochtend sprak ik daar mijn ergernis over uit. Ik vroeg of ze niet dankbaar waren dat ze hier zijn. Loïs zag haar kans schoon om nog eens uit te halen naar het absurde idee van onze wereldreis. Vervolgens ontstond er een interessante discussie, nadat ik onze reis afzette tegen de realiteit van kinderen in de townships die we dagelijks passeren. De hutjes, het plastic, het afval, de lompen, de ziektes, de kinderen die langs de weg lopen, kortom, de ellende die van Zuid Afrika een derdewereldland maakt.

Onze kinderen zíen het wel. Ze realiseren zich dat ze geluk hebben dat hun wieg in Amsterdam stond en niet in een hutje waar de kou ’s nachts doordringt tot in je ziel. Maar ze aanvaarden hun lot ook zoals het ze overkomt. Kortom, ze zijn niet dankbaar. Ze hebben ook problemen, al realiseren ze zich dat die anders van aard zijn dan die van veel kinderen hier.

Verwend bleek Faya een vervelend woord te vinden: ‘Het is net of je iets fout hebt gedaan, of je stout bent. Maar ik wórd verwend, door jullie. Daar kan ik niks aan doen.’

Ik kan er ook niks aan doen dat ik blank ben. Maar het voelt hier als een tekortkoming. Je schaamt je er bijna voor. Een donkere gids vond het vorige week leuk om woorden te vergelijken uit het Afrikaans en het Nederlands. We konden er tientallen verzinnen, maar ik durfde apartheid niet te noemen. Zo sta ik bij de bakker ook elke keer te stuntelen als ik wil weten wat voor brood ik aanwijs. White en dark krijg ik er bijna niet uit, het is of je permanent refereert aan huidskleur, rangen en standen. Zuid Afrika is een prachtig land, maar zelden heb ik de verschillen tussen zwart en wit zo scherp en pijnlijk ervaren als hier.

Chris

OUR CHILDREN ARE NOT GRATEFUL
Who has grateful children? Can I see hands? I see a woman waving in the back left. How old are your children? 42 and 46? No, I mean children. For example 8, 10 and 12. No one? So our children may be normal? They are not grateful. And Faya finds spoiled an annoying word.


Don’t be afraid, this will not be a religious blog. Grateful is perhaps a strange word in this context. What do you mean grateful, in what perspective? The reason for this blog was our arrival in Hermanus. Paulien has rented a beautiful apartment for three days. We are right on the sea, where the whales swim just about to our balcony. This also happened during the first five minutes after arrival. Paulien and I stood in total perplexity watching the colossal natural wonders and, after a few minutes of delight, watched as if our children might have fainted with hunger or thirst. Nothing was less true. After 30 minutes of war in its dirtiest form, during which the entire arsenal of verbal and physical violence that our three is rich was used to turn the back seat of our car in the filmset of Terminator, the peace was finally signed on the three-seat of our new home. There was no convention involved, only a few digital more or less connected screens.

The next morning I expressed my annoyance about that. I asked if they were not grateful that they are here. Loïs saw her chance to focus on the absurd idea that led to our world trip. Then there was an interesting discussion, after I compared our journey with the reality of children in the townships that we pass every day. The huts, the plastic, the rubbish, the rags, the diseases, the children who walk along the road, in short, the misery that makes South Africa a third world country.

Our children see it. They realize that they are lucky that their cradle was in Amsterdam and not in a hut where the cold penetrates into your soul at night. But they also accept their fate as it happens to them. In short, they are not grateful. They also have problems, even though they realize that these are different in nature than those of many children here.

Spoiled, Faya found an annoying word: ‘It's like you did something wrong, or you're naughty. But I am being spoiled by you. I can not help that.'

I can not help being white. But it feels like a shortcoming here. You're almost ashamed of it. A dark guide last week liked to compare words from Afrikaans and Dutch. We could think of dozens of them, but I did not dare to mention apartheid. This is how I struggle at the bakery every time, pointing at bread I want. White and dark I hardly get it out of my mouth. It is as if you permanently refer to skin color, ranks and positions. South Africa is a beautiful country, but seldom have I experienced the differences between black and white as sharp and painful as here.

Chris 

Foto’s

19 Reacties

  1. Rieteke:
    12 september 2018
    Hai daar, komt zeker goed met jullie en je kinderen. Ik haatte vroeger ook het woord dankbaar als mijn ouders het erover hadden. Nu ben ik toch heel blij (variatie op dankbaar) met mijn ervaringen die mijn ouders mij hebben meegegeven. Ik lees jullie verhalen met veel plezier en ik herken jullie beleving in Zuid Afrika. Het is zo'n fantastisch land, maar dus ook weer niet. Ik ben er drie keer geweest. Geniet ervan groet Rieteke
  2. Nicole Cordia:
    12 september 2018
    Ik lees met heel veel plezier de verhalen!! Gelukkig nog bijna een jaar te gaan. Baie dankie!
  3. Susanne:
    12 september 2018
    Wat een geweldig geschreven verslag :-) En zooo herkenbaar! Alsof ik onze kinderen hoor praten, zeker over het verwend zijn. Die krijgen wij ook vaak om onze oren.
    Geniet daar van alle natuurschoon!
  4. As:
    12 september 2018
    Hahahaha Chris. Zeg even dat ze het liedje moeten draaien van assie” zwaar leven” ;-)
  5. Tontje:
    12 september 2018
    Ik geniet van je verslagen. Het zet me een beetje aan het denken. Dankbaarheid kan op gekke manieren getoond worden, bijv.dat ze zich veilig voelen om zich te uiten naar jullie toe. En ze slaan alles wel op hoor, dat komt hun later van pas. Ik wandel met Gerard en An in zuid Frankrijk en genieten van de schoonheid hier.
    Liefs Franka.
  6. Marijn:
    12 september 2018
    Wat een mooi verslag Chris, ik lees het met veel plezier, want o zo herkenbaar en tevens met ontroering door de wijsheid van jullie kinderen en het grote ongemak door het gegeven als de kleur van je huid... Groet, Marijn
  7. Bonnie:
    12 september 2018
    Ontroerend en pakkend epistel, waar iedere ouder zich vast en zeker in herkent (ik iig wel!). Ook mooi hoe de kinderen inzicht geven in hoe zij dingen ervaren en beleven.
    Gaaf al dat natuurschoon!! Geniet van alles!!
  8. Natacha Nelson:
    12 september 2018
    Hi you guys
    I really enjoy following your trip...

    It saddens me that you have experienced what we have to endure on a daily base....Our beautiful Country - not the Land of Milk and Honey anymore....

    Enjoy the view, enjoy our animals and above all I hope you will encounter somewhere in South Africa true Ubuntu....which was in abundance not so long ago!
    lots of love
  9. Ben kursai:
    12 september 2018
    Hello Chris paulien,Lois ,Faya ,Vince am sorry that the kids were not grateful I thought South Africa is one the best but now I see through your experience lovely safari ahead
  10. Rianne van der Heijden:
    12 september 2018
    Ha jullie kinderen van 8, 10 en 12, dat is nu dé pubertaal.....die ze steeds beter leren en 'beheersen'......
    Het verschil in wit en zwart is inderdaad voelbaar.... daar heeft Nederland in het verleden geen zoete broodjes mee gebakken in Afrika en dat is nog steeds sluimerend aanwezig...maar prachtig land! Geniet van de verbazingwekkende mooie natuur. In één woord: PRACHTIG!
  11. Mirjam:
    12 september 2018
    Haha ik heb je stukje wel 3x gelezen. Ik zie het zo voor me, gelukkig lopen jullie ook tegen die ‘ normale ‘ puberdingen aan....op reis. Het is leuk om jullie avonturen te lezen.
  12. Jan:
    12 september 2018
    Waardevolle inzichten en ervaringen. Leuk om te lezen.
  13. Chris:
    12 september 2018
    Dank voor al jullie reacties 👍🏻😀 Leuk (en fijn) dat veel van wat we meemaken herkenbaar is.

    Thanx for your replys. Good to hear there is recognition in what we experience with our kids.
  14. Monique:
    12 september 2018
    Geduld.... als ze later "groot" zijn beseffen ze pas wat verwend worden betekent.
    Nu maar lekker genieten van jullie heerlijke reis. Dikke kus vanuit een bewolkt IJburg.
    Zoo heerlijk jullie verhalen te lezen!
  15. Anna Simone:
    12 september 2018
    I believe we can all relate, our kids are like yours. It is absolutely wonderful the leasons you are teaching them; unfortunately you will only reap the rewards when they are adults. Only then will they realise what an amazing experience this is and how lucky they are!
  16. Lotte:
    13 september 2018
    Herkenbaar... “moeten we wéér mee naar de bergen??? Mag dan tenminste de iPad mee??” Zucht. Later zijn ze ons dankbaar. Denk ik. Hoop ik.
  17. Suzanne:
    13 september 2018
    Chris en Paulien ..verwacht alsjeblieft niet te veel van je kinderen ..later zullen ze alsnog beseffen wat een bijzondere reis dit was en vol met mooie herinneringen eraan terug denken . Komt allemaal goed ! Groetjes van suzanne
  18. Vera schopman:
    14 september 2018
    Mooi om óók al de reacties te lezen.........
    En ik moest grinniken toen je bij de bakker probeerde uit te vinden hóe je moest zeggen welke “kleur” brood je wilde kopen.!
  19. Yvonne albers:
    17 september 2018
    Wat een prachtig verhaal weer en wat een feest van herkenning :)
    Ik lees het al in veel reacties, maar het inzicht over het prachtige cadeau dat jullie ze meegeven komt ongetwijfeld nog. Geduld :)