ALLEEN BEPERKTE VOORTPLANTINGSDRIFT KAN OPKOMST CHINA MISSCHIEN TEGENHOUDEN (Chris, English below)

Vijftien jaar geleden was ik in Peking en verbaasde ik me over de drukte, de smog en het nog typisch Aziatische straatbeeld: druk, een eindeloze hoeveelheid winkeltjes met een ogenschijnlijk willekeurig en nutteloos assortiment, gaten in de weg, chaotisch verkeer, families op straat etc. Met dat in mijn achterhoofd is de buitenwijk van de Chinese hoofdstad waar wij een appartement hebben gehuurd een complete verrassing. De eerste ochtend heb ik het gevoel dat ik op zondag door Amsterdam Zuid-Oost wandel. Gezinnen met kleine kinderen doen boodschappen, de wegen zijn  breed en goed onderhouden, de auto’s zijn nieuw, er worden overal nieuwe appartementen gebouwd, en het is schoon op straat.

De tekst ‘gezinnen met kleine kinderen’ moet ik eigenlijk corrigeren: het moet zijn ‘met één klein kind’. Want weliswaar heeft de Chinese overheid de één-kind-politiek in 2015 verlaten en worden Chinese stellen aangemoedigd twee kinderen te verwekken, het blijft quitte omdat Chinezen geen tijd en geld hebben voor dubbel. Er zijn heel veel tweeverdieners, na veertig jaar gebrainwashed te zijn dat één kind de max is, die al hun energie, geld en opvoedingsskills in hun eerste kind stoppen en geen fut hebben voor de tweede. De toch al competitieve Chinese samenleving is zo gericht op prestatie dat dat eerste kind al op driejarige leeftijd taal- en rekenles krijgt. En die prestatiegerichte opvoeding met de beste crèche, school, muziekles, sport en bijles is zo duur dat er simpelweg geen geld overblijft voor de tweede.

Ons gezin wordt met argusogen bekeken: drie kinderen met een in het straatbeeld nogal afwijkend uiterlijk. Voor veel Chinezen vormt dat reden om samen met één of meer gezinsleden op de foto te willen. Soms wordt een baby letterlijk in handen van één van onze kinderen gedrukt, die zich dan enigszins ongemakkelijk laat vastleggen, om waarschijnlijk ergens in een Chinese woonkamer enthousiast aan de familie te worden getoond.

Reden voor de Chinese overheid om meer kinderen toe te staan is de bevolkingsopbouw. Om de economische groei van de laatste decennia vast te houden moeten er voldoende arbeidskrachten beschikbaar zijn, zeker nu de levensverwachting met grote sprongen en daarmee de vergrijzing toeneemt. Want één ding is zeker, China wil de positie van Amerika als grootste economische supermacht binnen afzienbare tijd overnemen. Volgens de huidige statistieken gaat dat in 2030 gebeuren, maar er zijn ook al scenario’s waarbij dat eerder het geval is.

Na een week in Beijing, waarin we ons vergapen aan de omvang van de stad, de welvaart, het verkeer op de zes ringwegen rond de stad, de drukte in de metro, het gemis aan sociale vaardigheden en het totaal ontbreken van bescherming van persoonsgegevens (je paspoort wordt minimaal twee keer per dag bekeken en gescand), vertrekken we met de trein richting het westen. Vanaf de hoofdstad leggen wij in 6 uur, in de met 300 kilometer voortrazende hoge snelheidstrein, de 1200 kilometer af naar Xi’an, een ‘provinciestad’ met 10 miljoen inwoners. 20% daarvan is er in de laatste drie jaar komen wonen, wat heeft geleid tot een verdubbeling van de huizenprijs.

Een vierkante meter kost er € 2.000 wat overigens een fractie is van de € 14.000 in Beijing. In elk groot dorp dat wij met de trein passeren worden tientallen woontorens van tussen de 20 en 40 verdiepingen uit de grond getrokken. En er staan er al duizenden. China is met 1,4 miljard inwoners het grootste land ter wereld. Maar wie denkt dat China dicht bevolkt is, dat valt wel mee. Als wij Nederlanders met onze bevolkingsdichtheid dezelfde oppervlakte als China hadden, dan woonden er 3,6 miljard Nederlanders.

Waar we in Nederland iets kunnen leren van de Chinezen is de visie op gebied van infrastructuur. Alles wordt op de groei gebouwd. Als er een nieuwe snelweg wordt aangelegd, dan telt die zes of acht banen, en zie je tegelijkertijd aan weerszijden de servicestations gebouwd worden. Dat die de eerste jaren voor 75% leeg staan schijnt niemand te deren. Als het straks drukker wordt, is die extra ruimte vast snel opgevuld. Overal zien we investeringen in infrastructuur, voor miljarden tegelijk zo lijkt het: snelwegen, spoor, bruggen, en ook zonne-energieparken en windmolenparken. Op weg naar Dunhuang rijden we in de woestijn dwars door een park met 7000 (!) windmolens.

Denk overigens niet dat we fan zijn geworden van de communistische dictatuur. Pratend binnen ons gezin blijkt vrijheid van meningsuiting al als diep geworteld recht te worden beschouwd. De beperkingen die wij als ouders opleggen worden met de grootst mogelijke moeite geaccepteerd, aldus onze tweede puber in opleiding Faya. Dat Loïs hier er daar moeite heeft met de door haar ouders opgelegde beperkingen, is voor de vaste lezers van deze blog geen verrassing.

In China is vrijheid een theoretisch begrip. Winnie de Pooh wordt er gecensureerd omdat President Xi Jinping vergeleken wordt met de kinderbeer, en dat zou zijn gezag wellicht kunnen ondermijnen. In onze ogen zal dat gebrek aan respect, of beter gezegd aan ontzag wel meevallen, als we zien hoe de overheid met de bewoners van het ooit geconfisqueerde Tibet omgaan, of met de in heropvoedingskampen weggestopte Oeigoeren in het westen van China: een eigen mening wordt niet op prijs gesteld, afwijkend gedrag niet getolereerd.

Overigens heeft het ontbreken van democratie ook voordelen: had Amsterdam 15 jaar nodig om één metrolijn te bouwen, in Xi’an wordt op dit moment gewerkt aan 9 metrolijnen tegelijk. Geschatte bouwtijd is tien jaar. De hoeveelheid geld die China in eigen land uitgeeft in bouw en infrastructuur, wordt in een veelvoud door Chinezen in het buitenland geïnvesteerd. Het Belt and Road Initiative moet en zal uitgerold worden. Het is een duizenden miljarden kostende operatie die China met de rest van de wereld verbindt door middel van wegen en zeeroutes. Talloze landen hebben zich inmiddels aangesloten, en de landen die zelf geen geld hebben, kunnen het lenen van de Chinezen. En als je de rente als land niet kunt opbrengen, dan verpacht je de exploitatie aan de geldschieter. Kortom, supermacht China komt eraan. Alleen de beperkte voortplantingsdrift van het gemiddelde Chinese stel kan de opkomst van China wellicht nog tegenhouden.

ONLY LIMITED REPRODUCTION MAY PREVENT THE RISE OF CHINA
Fifteen years ago I was in Beijing and was amazed by the crowds, smog and the still typical Asian street scene: busy, an endless amount of shops with an apparently random and useless assortment, holes in the road, chaotic traffic, families on the street,etc. ith that in mind, the suburb of the Chinese capital where we rented an apartment is a complete surprise. The first morning I have the feeling that I am walking through Amsterdam South-East on Sunday. Families with little children do their shopping, the roads are wide and well maintained, the cars are new, new apartments are being built everywhere, and the streets are clean.

I actually have to correct the text ‘families with little children’ it must be ‘with one little child’. Because although the Chinese government left the one-child policy in 2015 and Chinese couples are encouraged to father two children, it remains by one because the Chinese have no time and money for double. There are a lot of dual-income households, after being brainwashed for forty years that one child is the max, who put all their energy, money and parenting skills in their first child and have no energy for the second. The already competitive Chinese society is so focused on achievement that the first child gets language and math lessons at the age of three. And that performance-oriented upbringing with the best crèche, school, music lesson, sport and tutoring is so expensive that there is simply no money left for the second.

Our family is looked at with suspicion: three children with a rather different appearance in the street. For many Chinese, this is a reason to want to be photographed together with one or more family members. Sometimes a baby is literally pressed into the hands of one of our children, who then becomes somewhat uncomfortably committed. They will probably enthousiastically be shown to a family somewhere in a Chinese living room.

The reason for the Chinese government to allow more children is the population structure. In order to maintain economic growth in the next decades, sufficient manpower must be available. Especially now that life expectancy and the aging of the population is increasing rapidly. Because one thing is certain, China wants to take over America's position as the largest economic superpower in the foreseeable future. According to current statistics, that will happen in 2030, but there are also scenarios i twill be sooner.

After a week in Beijing, where we gaze at the size of the city, prosperity, traffic on the six ring roads around the city, the busyness of the metro, the lack of social skills and the total lack of protection of personal data ( your passport is viewed and scanned at least twice a day), we leave by train to the west. From the capital we travel in 6 hours, in the high-speed train running 300 kilometers an hour, on the 1200 kilometers to Xi’an, a ‘provincial town’ with 10 million inhabitants. 20% of them have come to live there in the last three years, which has led to a doubling of the house price.

A square meter costs € 2,000, which is incidentally a fraction of the € 14,000 in Beijing. In every large village that we pass by train, dozens of residential towers between 20 and 40 storeys are pulled out of the ground. And there are already thousands. With 1.4 billion inhabitants, China is the largest country in the world. But who thinks that China is densely populated, it is not that bad. If we Dutch had the same surface area as China with our population density, 3.6 billion Dutch people would live there.

Where we can learn something from the Chinese in the Netherlands is the vision on infrastructure. Everything is built on growth. If a new highway is built, it will have six or eight lanes, and you will see the service stations being built on both sides at the same time. Nobody seems to mind that they are empty for 75% in the first years. If it gets busier in the future, that extra space will probably be filled up quickly. Everywhere we see investments in infrastructure, for billions at the same time it seems: motorways, railways, bridges, and also solar energy parks and wind farms. On the way to Dunhuang we drive through a park with 7000 (!) Windmills in the desert.

By the way, don't think we have become a fan of the communist dictatorship. Talking within our family, freedom of expression appears to be seen as a deeply rooted right. The restrictions that we impose as parents are accepted with the greatest possible effort, according to our second teenager in training Faya. The fact that Loïs is having trouble here with the restrictions imposed by her parents is no surprise to the regular readers of this blog.

In China, freedom is a theoretical concept. Winnie the Pooh is censored because President Xi Jinping is being compared to the child's bear, and that might undermine his authority. In our opinion people will beware of disrepact. They must be frightened if we see how the government deals with the residents of once confiscated Tibet, or with the Uyghurs in western China tucked away in re-education camps. Opinions are not appreciated, deviant behavior not tolerated.

Incidentally, the lack of democracy also has advantages: if Amsterdam needed 15 years to build a single metro line, in Xi'an 9 metro lines are currently being worked on. Estimated construction time is ten years. The amount of money that China spends in its own country on construction and infrastructure is invested by Chinese abroad in a multitude. The Belt and Road Initiative must and will be rolled out. It is a multi-billion-dollar operation that connects China with the rest of the world through roads and sea routes. Countless countries have now joined, and those that do not have any money themselves can borrow from the Chinese. And if you cannot afford the interest as a country, then you lease the exploitation to the lender. In short, superpower China is coming. Only the limited reproductive drive of the average Chinese couple can possibly stop China's rise.